Ενα από τα βασικά µειονεκτήµατα της Ασφαλιστικής Βιοµηχανίας στο σύνολό της είναι η εξωστρέφεια της. Η ικανότητά της να «µπραντάρει» τις υπηρεσίες που προσφέρει, να επικοινωνεί την αξία της πρόληψης και της αποταµίευσης και να διαχειρίζεται «µαρκετινίστικα» και µε γρήγορα αντανακλαστικά την κάθε ευκαιρία προβολής της. Γιατί συµβαίνει όµως αυτό; Είναι ελληνικό φαινόµενο; Και πως ένας κλάδος µε τόσα δισεκατοµµύρια under management δεν φροντίζει και για την εικόνα του;
Πρώτα απ’ όλα να ξεκινήσουµε λέγοντας ότι δεν είναι Ελληνικό φαινόµενο. Είναι παγκόσµιο και είναι αποτέλεσµα της αρχιτεκτονικής του κλάδου. Μιας αρχιτεκτονικής που παραδοσιακά όριζε ότι η Ασφαλιστική Εταιρεία δηµιουργεί Ασφαλιστικά Προϊόντα, αναλαµβάνει την κάλυψη κινδύνων και αποζηµιώνει τους λήπτες της Ασφάλισης, αναθέτοντας την επικοινωνία τους και διάθεσή τους σε έναν άλλο κλάδο, αυτόν την Ασφαλιστικής ∆ιαµεσολάβησης. Αυτό είχε σαν αποτέλεσµα να δηµιουργηθεί µια αλυσίδα παραγωγής µέσα από την οποία οι Ασφαλιστικές εταιρείες εξασφάλιζαν ανταγωνιστικά προϊόντα και άµεσες αποζηµιώσεις και οι Ασφαλιστές, τις πωλήσεις και τη συµβουλευτική.
Αυτό είχε επίσης σαν αποτέλεσµα τη δηµιουργία δικτύων µε εκατοντάδες, χιλιάδες επαγγελµατίες Ασφαλιστές οι οποίοι είτε door to door, είτε µέσω συστάσεων, είτε µέσω τηλεφώνου ή άλλων πρακτικών «µετέδιδαν» την αξία της ασφαλιστικής κάλυψης έναντι υπαρ-κτών, καθηµερινών κινδύνων.
Έτσι η αγορά κάλυπτε επί των πλείστων τις marketing & επικοινωνιακές της ανάγκες χωρίς βέβαια να λείπουν κατά καιρούς µεµονωµένες καµπάνιες Ασφαλιστικών Εταιρειών είτε για brand awareness, είτε για την προώθηση νέας ασφαλιστικής υπηρεσίας. Ειδικά δε στην περίπτωση προώθησης ασφαλιστικής κάλυψης δεν υπήρχε διαφήµιση που στο τέλος της να µην ενηµερώνει το κοινό ότι θα πρέπει να απευθυνθούν για περισσότερες πληροφορίες στον Ασφαλιστικό τους Πράκτορα ή Μεσίτη.
Γιατί αυτή ήταν και παραµένει η αρχιτεκτονική του κλάδου. Και αυτή αν θέλετε ήταν και παραµένει µια λεπτή ισορροπία και ένα ευαίσθητο σηµείο στις µεταξύ τους σχέσεις. Ποιανού είναι ο πελάτης και µη τυχόν τολµήσει η ασφαλιστική εταιρεία να παρακάµψει τον συνεργάτη της ειδικά σε περιπτώσεις ανανέωσης συµβολαίου. Και για αυτό το λόγο οι ασφαλιστικές εταιρείες, για να τιµήσουν τις συνεργασίες τους µε την Ασφαλιστική ∆ιαµεσολάβηση, προόριζαν και προορίζουν το µεγαλύτερο ποσοστό από το marketing budget τους στην εξασφάλιση καλών σχέσεων µαζί τους.
Bonus, προµήθειες, ταξίδια πωλήσεων, λαµπερές εκδηλώσεις, σεµινάρια πωλησιακών και προϊοντικών εκπαιδεύσεων, χρηµατοδότηση χώρων εργασίας ήταν και παραµένουν η διαπραγµατευτική δύναµη στη δηµιουργία ισχυρών δικτύων πωλήσεων.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσµα όµως ο κλάδος συνολικά να γίνει εσωστρεφής. Ειδικά στη χώρα µας. Γιατί οι ασφαλιστικές εταιρείες ξόδευαν χρήµατα στη διατήρηση καλών σχέσεων µε τη διαµεσολάβηση, περιορίζοντας την b2c επικοινωνία και οι διαµεσολαβητές από τη δική τους πλευρά δεν είχαν τις «τσέπες» να βγουν δυναµικά στα ΜΜΕ. Ακόµα και σήµερα που µερικά διαµεσολαβητικά σχήµατα έχουν µεγαλώσει και δυναµώσει αρκετά, έχοντας δηµιουργήσει δικά τους τµήµατα επικοινωνίας και marketing και πάλι δεν έχουν τους πόρους να απευθυνθούν στο ευρύτερο κοινό.
Μια εσωστρέφεια που δυστυχώς ή ευτυχώς αρχίζει να αλλάζει καθώς δηµιουργούνται εταιρείες µεγαλύτερες κλίµακας (Ασφαλιστικές & ∆ιαµεσολαβητικές) και έχουν πιο δυνατούς ισολογισµούς για να υποστηρίξουν διαφηµιστικές καµπάνιες πανελλαδική εµβέλειας και µεγαλύτερης διάρκειας.
