Ένας μέσος χρήστης του διαδικτύου σήμερα χρησιμοποιεί smartphone ή laptop/tablet για τις περισσότερες καθημερινές του ανάγκες. Για να επικοινωνήσει με την οικογένειά του, τους φίλους του, τους συνεργάτες στο γραφείο. Για να ενημερωθεί σχετικά με την επικαιρότητα, να διασκεδάσει βλέποντας την αγαπημένη του σειρά στο Netflix ή ακούγοντας μουσική στο Spotify οδηγώντας προς τη δουλειά ή αργά το βράδυ χαλαρώνοντας μετά από μια δύσκολη μέρα. Κάνει research online όταν κανονίζει για διακοπές, πριν αγοράσει μια ηλεκτρική συσκευή, ενώ όταν του προτείνουν ένα νέο εστιατόριο μπαίνει να διαβάσει τις κριτικές, να δει τις σπεσιαλιτέ και αν αξίζει να κλείσει τραπέζι.
Όλες αυτές τις κινήσεις ανεξαιρέτως συσκευής τις κάνει μέσα από τα account που διατηρεί στην Google, το Facebook, το Ιnstagram, την Apple, το YouTube ακόμα και το tik tok. Αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά τα accounts επικοινωνούν μεταξύ τους τότε μπορούμε να πούμε ότι χαρτογραφούν την προσωπικότητά μας. Γνωρίζουν τις συνήθειές μας και ξέρουν τι θέλουμε. Τρομακτικό ή πρακτικό;
Ας δώσουμε ένα παράδειγμα.
Φανταστείτε το κινητό σας να έχει τη μνήμη και την ικανότητα να συγκρατεί τη λίστα του supermarket που κάνετε για έναν ολόκληρο χρόνο. Να αναλύει τις συνήθειές σας σε συνδυασμό με άλλες ανάγκες σας μέσα στο χρόνο και να μπορεί στη συνέχεια αυτόματα να παραγγέλνει τις πρώτες ύλες που θέλετε. Δεν θέλετε να γίνεται αυτόματα; Πώς σας ακούγεται η ιδέα να του δίνετε φωνητικές εντολές και εκείνο να εκτελεί ή ακόμα και να σας διορθώνει. Αν για παράδειγμα έχετε δύο dinner μέσα στην εβδομάδα (τα οποία όμως να είναι περασμένα στο calendar) να σας το υπενθυμίζει έτσι ώστε να μην παραγγείλετε παραπάνω ποσότητα.
Ας πάρουμε τώρα ένα παράδειγμα πιο σχετικό με την αγορά μας.
Πώς θα σας φαινόταν αν μπορούσατε να ασφαλίσετε το σπίτι του πελάτη σας απλά ζητώντας του την άδεια να επεξεργαστεί το «σύστημα» τα προσωπικά του δεδομένα; Εκείνα ξέρουν και πού είναι, και πόσα τετραγωνικά είναι και πόσο ασφαλές είναι – ειδικά αν είναι «έξυπνο» και είναι συνδεδεμένο με online συσκευές. Αν είναι σε σεισμογενή περιοχή, αν είναι εξωτική κατοικία, αν κλέβουν συχνά στην περιοχή και όποια άλλη ευαίσθητη πληροφορία είναι σημαντική για να ασφαλιστεί. Το underwriting γίνεται αυτόματα, το κόστος και οι όροι στέλνονται στον πελάτη και εκείνος πλέον μένει να αποφασίσει αν θέλει να το ασφαλίσει ή όχι έχοντας μια ολοκληρωμένη εικόνα μπροστά του. As simple as that.
Και μετά έχουμε και την ασφάλιση αυτοκινήτου. Υποχρεωτική μεν αλλά γιατί να μην ανταποκρίνεται στην οδηγική μας συμπεριφορά; Αυτή η τεχνολογία υπάρχει ήδη με τη χρήση των telematics. Είτε πληρώνεις ανάλογα με τα χιλιόμετρα που κάνεις είτε η Ασφαλιστική εταιρεία σου δίνει γενναίες εκπτώσεις αν είσαι συνετός και καλός οδηγός.
Τέλος, σενάριο επιστημονικής φαντασίας που όμως ίσως δεν είναι τόσο τρομερό αν λυθεί το θέμα των προσωπικών δεδομένων και της ασφάλειάς τους (ίσως η τεχνολογία blockchain μπορεί να βοηθήσει) είναι τα wearables και η ασφάλιση υγείας. Η δυνατότητα δηλαδή ένα wrist band να παρακολουθεί την υγεία μας, να ενημερώνει το σύστημα αναλύοντας data και εν συνεχεία να μας συμβουλεύει εξατομικευμένα για αλλαγές στην καθημερινότητά μας προκειμένου να παραμένουμε υγιείς. Να μας θυμίζει να πίνουμε νερό, να μην τρώμε junk food, να τα «τσούζουμε» με μέτρο και να αθλούμαστε συχνά. Στοιχεία που με τη συγκατάθεσή μας μπορούν να μοιράζονται στην Ασφαλιστική μας εταιρεία για να μας επιβραβεύει με εκπτώσεις αλλά και να μας υπενθυμίζει να κρατάμε τα όρια και να μην κάνουμε υπερβολές (όχι συνέχεια τουλάχιστον) τόσο για το δικό μας καλό όσο και για το καλό της τσέπης μας.
